ne dersen de olur

acıdır insanı şekillendiren, kuru bir toprağım ben hüzün yağmurları ile yıkanan, ve o yağmurlarla yeşillenecek olan bir fidanım, kim bilir kimler gelip geçecek yapraklarımın altından. Doğdum ve ölecek olanım, daha öncesini bilemeyenim. Şöyle gözlerimi kapıyorum, nefes alan ben, acıkan ben aşık olan ben acı çeken ben, bir gün olmayacak olan ben. doğru eskidende yoktum ama hiçlik bana acı vermiyordu ama bir kere var olmak artık acı vermeye başladı, yüktür sırtım da kendi varlığım, yüktür bana bende olan herşey, çekemeyeceğim acılar, duygular, korkular, beni ben yapan tüm bunlar, tüm benler. ve bende tüm bunları eskiye hiçliğe geri götürecek güç yok. pimi çekilmiş bir el bombasıyım ne zaman patyacağını bilmediğim, asansörde gözleri kapalı aşağı inen benim ve hangi katta ineceğimi bilmeden, ne bir kat numarası nede başka bişi var, iniyorum sonsuza kadar.